امروز صبح هم در خدمت همسایه‌مان بودم. آمده بود دم‌ در! در را که باز کردم دیدم برافروخته است. بی‌درنگ گفت: تو باید بنویسی مهندس، تو وظیفه‌ای داری و اینک وظیفه خطیر خبرنگاری را باید به انجام برسانی. این یک بزنگاه تاریخی است. راستش اول کمی ترسیدم، پرسیدم: چیزی شده؟ بلند گفت: دیگر می‌خواهی چه بشود؟ آن‌قدر بلند گفت که آرودمش تو. روی مبل نشست و گفت: نمی‌شود که هر حرفی بزنند و ما هم هیچ چیز نگوییم. گفتم: چه کسانی؟ گفت: خبر نداری؟ گفتم: نه! گفت: پس بخوان. چند برگه پرینت را دستم داد. شروع کردم به خواندن. گفت: بلند بخوان. بلند بلند خواندم:

«این دومین گزارش در مورد احساس شادی شهروندان در یکصد و پنجاه و شش کشور جهان است که به سفارش "شبکه راه حل‌های توسعه پایدار سازمان ملل" و با حمایت بان کی مون، دبیرکل سازمان، و توسط پژوهشگران تعدادی از مؤسسات تحقیقاتی در آمریکا، کانادا و بریتانیا و کارشناسان سازمان ملل تهیه و منتشر شده است. در تهیه این گزارش، کارشناسان و محققان برجسته در زمینه‌هایی مانند اقتصاد، روانشناسی، آمار و تحلیل داده‌های آماری مشارکت داشته‌اند و هدف اصلی از تدوین آن، سنجیدن احساس رفاه مردم در کشورهای مختلف بوده است.»

بلند داد زد بس است. گفت می‌دانی ایران در این فهرست چندم است؟ یعنی ایران را چندم کرده‌اند؟ گفتم: نه! بلند شد برگه‌ها را از دستم گرفت، ورق زد و خواند: مردم ایران از لحاظ احساس شادی نسبت به شرایط خود، در میان مردم ١٥٦ کشور مورد بررسی، در رده ١١٥ قرار می‌گیرند که یک رده از جیبوتی پایین‌تر و یک رده از جمهوری آذربایجان بالاتر است. بعد هم برگه‌ها را پرت کرد توی صورت من. یک لحظه فکر کردم شاید من را با بان‌کی‌مون اشتباه گرفته است! خواستم چیزی بگویم که ادامه داد: جیبوتی؟ ما از مردم جیبوتی غمگین‌تریم؟ مسخره است، نه؟ کشوری که مردمش نان ندارند، بخورند از ما شادترند؟ می‌دانی رتبه‌ی عراق چیست؟ عراق 105 است، یعنی کشوری که از صبح تا شب تویش بمب می‌گذارند، مردمش از ما شادترند؟ پاکستانی که اگر مردمش یک روز عملیات انتحاری نبینند، روزشان شب نمی‌شود، رتبه‌شان 81 است! حالا با این‌ها کار ندارم، واقعا جیبوتی را کجای دلم بگذارم؟ تو می‌دانی جیبوتی کجاست؟ گفتم: راستش دقیقا نه! گفت: وقتی تو نمی‌دانی، مردم می‌دانند؟ اصلا جیبوتی به درک،‌ می‌دانی رتبه سومالی چند است؟ سومالی 101 است. یعنی کشور دزدان دریایی از ما شادتر است؟ بنگلادش 108 است! یعنی ما که سه‌گانه‌ی اخراجی‌ها داریم و توی بقالی‌های‌مان پر است از فیلم کمدی شونه تخم مرغی، ناشادیم؟ ما که شهرآورد 100 هزار نفری داریم، شاد نیستیم؟ ما که این‌قدر جک می‌گوییم و پیامک‌های جک برای هم می‌فرستیم، شاد نیستیم؟ ما نهایت، کمی گرانی داریم در مملکت، همین،‌ همین و بس! بعد برگه‌ها را روی زمین رها کرد و نشست و گفت: وقتی گزارش را پژوهشگران تعدادی از مؤسسات تحقیقاتی در آمریکا، کانادا و بریتانیا انجام بدهند، از این بهتر نمی‌شود. باز خدا پدرشان را بیامرزد ما را با رواندا، بروندی و بنین مقایسه نکردند که ته جدول هستند. راستی مهندس دکتر احمدی‌نژاد در ۲۶ فروردین امسال رفته بود بنین، نکند این‌ها فکر کرده‌اند ما چون با بنینی‌ها رفت‌وآمد داریم، کشور ما مثل کشور آن‌هاست؟ راستی تو می‌دانی بنین کجاست؟ گفتم: راستش نه! گفتم: می‌دانی که دکتر در ۲۴ اردیبهشت امسال به جیبوتی هم سفر کرده بود؟ بلند و کشیده گفت: نه! گفتم: بله. دیگر چیزی نگفتیم!

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز

رضا ساکی

باقی بقای‌تان!